Voorwoord

Per ongeluk kwam ik pas geleden een online verwijzing tegen naar het US Navy Diving Manual. Dit is als eerste een document waarin de Amerikaanse Marine beschrijft hoe zij met haar duikers omgaat en welke technieken zij daarbij gebruiken. Tegelijkertijd heeft de US Navy heel veel (medisch en proefondervindelijk) onderzoek gedaan naar hetgeen wij nu kennen als duiktabellen, keurings- en materiaalvoorschriften.

Ik vond dat alles wel heel interessant en omdat de vorige versie, versie 7, online beschikbaar is, ben ik deze gaan lezen en vertalen.

Met deze vertaling wil ik jullie in de wintermaanden wat leesvoer meegeven via deze Subb@abbels. Ik zal dan ook stukje bij beetje publiceren en het geheel op onze site laten groeien als geheel.

1 november werd het eerste deel met de Subb@bbel verspreid, waarin beschreven werd hoe in de oudheden tot en met de late Middeleeuwen pogingen werden ondernomen om onder water te kunnen werken.
Hier is het tweede deel met het vervolg van Deel 1 – Geschiedenis van het duiken.

Ontwerpen voor duikpakken.

Met een toenemend aantal militaire en civiele wrakken die elk jaar de kusten van Groot-Brittannië bezaaien, was er een sterke prikkel om een duikpakken te ontwikkelen die de efficiëntie van bergingsoperaties zou vergroten. Lethbridge’s duikpakken. In 1715 ontwikkelde de Engelsman John Lethbridge een eenpersoons, volledig omsloten duikpakken (Figuur 1-4).

De Lethbridge uitrusting was een versterkte, met leer bedekte luchtton, uitgerust met een glazen patrijspoort voor het kijken en twee armsgaten met waterdichte mouwen. Met deze uitrusting kon de inzittende nuttig werk verrichten. Dit apparaat werd vanaf een schip neergelaten en op dezelfde manier gemanoeuvreerd als een duikklok.

Lethbridge was behoorlijk succesvol met zijn uitvinding en nam deel aan de berging van een aantal Europese wrakken. In een brief aan de redacteur van een populair tijdschrift in 1749 merkte de uitvinder op dat zijn normale werkdiepte 10 vadem (20 meter) was, met ongeveer 12 vadem als maximum, en dat hij 34 minuten onder water kon blijven.
Verschillende ontwerpen die vergelijkbaar waren met die van Lethbridge werden in de daaropvolgende jaren gebruikt. Ze hadden echter allemaal dezelfde basisbeperking als de duikklok: de duiker had weinig vrijheid omdat er geen praktische manier was om hem voortdurend van lucht te voorzien. Een echte technologische doorbraak vond plaats aan het begin van de 19e eeuw toen een handbediende pomp werd ontwikkeld die lucht onder druk kon leveren.

Deane’s gepatenteerde duikpakken.

Meerdere mannen produceerden tegelijkertijd een succesvol apparaat. In 1823 patenteerden twee bergingsbedrijven, John en Charles Deane, het basisontwerp voor een rookapparaat waarmee brandweerlieden zich in brandende gebouwen konden bewegen. In 1828 ontwikkelde het apparaat zich tot Deane’s Patent Diving Dress, bestaande uit een zwaar pak ter bescherming tegen de kou, een helm met kijkgaten en slangaansluitingen voor het leveren van lucht van het oppervlak. De helm rustte op de schouders van de duiker, op zijn plaats gehouden door zijn eigen gewicht en vastgemaakt aan een heupgordel. Uitgeputte of overtollige lucht ontsnapte onder de rand van de helm en vormde geen probleem zolang de duiker rechtop stond. Als hij echter viel, kon de helm snel vollopen met water. In 1836 gaven de Deanes een duikershandleiding uit, misschien wel de eerste die ooit werd geproduceerd.

Siebe’s verbeterde duikpakken. De eer voor het ontwikkelen van het eerste praktische duikpak is gegeven aan Augustus Siebe. Siebe’s eerste bijdrage aan het duiken was een aanpassing van de Deane-outfit. Siebe verzegelde de helm aan het pak bij de kraag door een kort, waterdicht pak tot aan de taille te gebruiken en voegde een uitlaatklep toe aan het systeem (Figuur 1-5).

Dit apparaat, bekend als Siebe’s Improved Diving Dress, is de directe voorouder van de MK V standaard diepzeeduikjurk. Het apparaat is de directe voorouder van het MK V standaard  diepzeeduikpak.

Berging van de HMS Royal George. In 1840 werden verschillende typen duikpakken gebruikt bij  daadwerkelijke duikoperaties. Op dat moment was een eenheid van de Britse Royal Engineers bezig met het verwijderen van de resten van het gezonken oorlogsschip, de HMS Royal George.
Het oorlogsschip raakte in de problemen op een belangrijke ankerplaats van de vloot net buiten Portsmouth, Engeland. Kolonel William Pasley, de verantwoordelijke officier, besloot dat zijn operatie een ideale gelegenheid was om de verschillende soorten apparatuur formeel te testen en te evalueren.

Hij was op zijn hoede voor het Deane-apparaat vanwege de mogelijkheid van helmoverstroming, en hij raadde formeel aan om de Siebe-kleding te gebruiken voor toekomstige operaties. Toen Pasley’s project was voltooid, merkte een officiële overheidshistoricus op dat “van de doorgewinterde duikers geen enkele man ontsnapte aan de herhaalde aanvallen van reuma en verkoudheid.” De duikers werkten 6 of 7 uur per dag, waarvan een groot deel op een diepte van 20 tot 23 meter.

Pasley en zijn mannen realiseerden zich niet wat de implicaties van de observatie waren.
Wat reuma leek, was in plaats daarvan een symptoom van een veel ernstiger fysiologisch probleem dat binnen een paar jaar van groot belang zou worden voor het duikberoep.

Caissons. Terwijl een praktisch duikpak werd geperfectioneerd, werkten de uitvinders aan het verbeteren van de duikklok door de grootte ervan te vergroten en luchtpompen met een hoge capaciteit toe te voegen die voldoende druk konden leveren om water helemaal uit het binnenste van de klok te houden.
De verbeterde pompen leidden al snel tot de bouw van kamers die groot genoeg waren om meerdere mannen in staat te stellen droog werk op de bodem te verrichten. Dit was met name voordelig voor projecten zoals het uitgraven van brugfunderingen of het bouwen van tunnelsecties waarbij lange werkperioden nodig waren.

Deze droge kamers stonden bekend als caissons, een Frans woord dat “grote dozen” betekent. Caissons werden ontworpen om vanaf het oppervlak gemakkelijk toegang te bieden. Door een luchtsluis te gebruiken, kon de druk binnenin gehandhaafd worden terwijl mannen of materialen in en uit konden. De caisson was een belangrijke stap in de technische technologie en het gebruik ervan groeide snel.

—Wordt volgende maand vervolgd—