De foto- en filmavond werd dit keer in het zaaltje ‘De Duiker’ bij de bronkerk in Ugchelen gehouden.
Dit bleek een fijne lokatie met goede koffie en -veel belangrijker- goed beeld en geluid.
De wedstrijd was ingedeeld in de rubrieken Zoet water, Zout water Nederland en Zout water wereldwijd, en dat een keer voor foto’s en een keer voor video’s.
Er zijn dan ook 6 winnaars uit de (stem)bus gekomen, voor elke categorie een ander.
Je kunt de resultaten op onze website bekijken onder Activiteiten > Foto- en filmavonden of klik HIER.
Voor veel duikers is de winter een uitdagend maar prachtig seizoen om de onderwaterwereld te verkennen. De koudere temperaturen en vaak heldere wateren maken het een unieke ervaring. Echter, de lage temperaturen kunnen een nadelig effect hebben op de prestaties van accu’s en batterijen die gebruikt worden in duikapparatuur zoals duiklampen, camera’s en duikcomputers. Daarom is het essentieel om deze energiebronnen tussentijds goed op te laden en te onderhouden. In dit artikel bespreken we waarom dit zo belangrijk is en hoe je je accu’s en batterijen optimaal kunt beheren tijdens de wintermaanden.
Verminderde accuprestaties door kou
Koude temperaturen beïnvloeden de chemische reacties binnen een accu of batterij, waardoor de capaciteit en het vermogen afnemen. Dit betekent dat een volledig opgeladen batterij in de zomer mogelijk een langere gebruiksduur heeft dan in de winter. Lithium-ion batterijen, die veel worden gebruikt in duiklampen en camera’s, zijn hier bijzonder gevoelig voor. Een batterij die bij kamertemperatuur nog voldoende vermogen lijkt te hebben, kan onder water plotseling veel sneller leeg raken.
Veiligheid en betrouwbaarheid
Voor duikers is betrouwbare apparatuur van levensbelang. Een plotselinge uitval van een duiklamp of duikcomputer kan gevaarlijke situaties veroorzaken. Daarom is het cruciaal om voor en na elke duik de batterijen te controleren en indien nodig bij te laden. Zelfs als een batterij nog gedeeltelijk vol is, kan het slim zijn om deze volledig op te laden voordat je weer het water in gaat.
Verlenging van de levensduur van batterijen
Regelmatig tussentijds opladen helpt niet alleen om de batterijprestaties op peil te houden, maar verlengt ook de levensduur van de accu’s. Diepontlading – waarbij een batterij volledig leeg raakt – kan schadelijk zijn en de capaciteit op de lange termijn verminderen. Door batterijen op te laden voordat ze volledig leeg zijn, blijft de chemische stabiliteit beter behouden en gaan ze langer mee.
Praktische tips voor het opladen in de winter
Houd batterijen warm: Bewaar batterijen en accu’s zoveel mogelijk op kamertemperatuur en bescherm ze tegen extreme kou. Dit voorkomt een snelle ontlading.
Gebruik de juiste lader: Zorg ervoor dat je de juiste oplader gebruikt die past bij het type batterij. Dit voorkomt schade en maximaliseert de prestaties.
Vermijd overladen: Moderne laders stoppen automatisch met laden wanneer de batterij vol is, maar het is altijd goed om de handleiding van je apparatuur te controleren.
Neem reservebatterijen mee: Vooral bij langere duiken kan het handig zijn om extra batterijen of een powerbank mee te nemen, zodat je apparatuur altijd operationeel blijft.
Controleer de status regelmatig: Zelfs als je een batterij al hebt opgeladen, is het verstandig om voor vertrek nog een laatste controle uit te voeren om verrassingen te voorkomen.
Conclusie
Het tussentijds opladen en goed onderhouden van batterijen en accu’s tijdens de winter is essentieel voor een veilige en probleemloze duikervaring. Koude temperaturen kunnen de prestaties negatief beïnvloeden, waardoor het risico op uitval van apparatuur toeneemt. Door je batterijen op de juiste manier op te laden en te beschermen tegen de kou, zorg je ervoor dat je altijd goed voorbereid het water in gaat. Zo kun je optimaal genieten van winterse duikavonturen zonder technische zorgen!
Per ongeluk kwam ik pas geleden een online verwijzing tegen naar het US Navy Diving Manual. Dit is als eerste een document waarin de Amerikaanse Marine beschrijft hoe zij met haar duikers omgaat en welke technieken zij daarbij gebruiken. Tegelijkertijd heeft de US Navy heel veel (medisch en proefondervindelijk) onderzoek gedaan naar hetgeen wij nu kennen als duiktabellen, keurings- en materiaalvoorschriften.
Ik vond dat alles wel heel interessant en omdat de vorige versie, versie 7, online beschikbaar is, ben ik deze gaan lezen en vertalen.
Met deze vertaling wil ik jullie in de wintermaanden wat leesvoer meegeven via deze Subb@abbels. Ik zal dan ook stukje bij beetje publiceren en het geheel op onze site laten groeien als geheel.
1 november werd het eerste deel met de Subb@bbel verspreid, waarin beschreven werd hoe in de oudheden tot en met de late Middeleeuwen pogingen werden ondernomen om onder water te kunnen werken. Hier is het tweede deel met het vervolg van Deel 1 – Geschiedenis van het duiken.
Ontwerpen voor duikpakken.
Met een toenemend aantal militaire en civiele wrakken die elk jaar de kusten van Groot-Brittannië bezaaien, was er een sterke prikkel om een duikpakken te ontwikkelen die de efficiëntie van bergingsoperaties zou vergroten. Lethbridge’s duikpakken. In 1715 ontwikkelde de Engelsman John Lethbridge een eenpersoons, volledig omsloten duikpakken (Figuur 1-4).
De Lethbridge uitrusting was een versterkte, met leer bedekte luchtton, uitgerust met een glazen patrijspoort voor het kijken en twee armsgaten met waterdichte mouwen. Met deze uitrusting kon de inzittende nuttig werk verrichten. Dit apparaat werd vanaf een schip neergelaten en op dezelfde manier gemanoeuvreerd als een duikklok.
Lethbridge was behoorlijk succesvol met zijn uitvinding en nam deel aan de berging van een aantal Europese wrakken. In een brief aan de redacteur van een populair tijdschrift in 1749 merkte de uitvinder op dat zijn normale werkdiepte 10 vadem (20 meter) was, met ongeveer 12 vadem als maximum, en dat hij 34 minuten onder water kon blijven. Verschillende ontwerpen die vergelijkbaar waren met die van Lethbridge werden in de daaropvolgende jaren gebruikt. Ze hadden echter allemaal dezelfde basisbeperking als de duikklok: de duiker had weinig vrijheid omdat er geen praktische manier was om hem voortdurend van lucht te voorzien. Een echte technologische doorbraak vond plaats aan het begin van de 19e eeuw toen een handbediende pomp werd ontwikkeld die lucht onder druk kon leveren.
Deane’s gepatenteerde duikpakken.
Meerdere mannen produceerden tegelijkertijd een succesvol apparaat. In 1823 patenteerden twee bergingsbedrijven, John en Charles Deane, het basisontwerp voor een rookapparaat waarmee brandweerlieden zich in brandende gebouwen konden bewegen. In 1828 ontwikkelde het apparaat zich tot Deane’s Patent Diving Dress, bestaande uit een zwaar pak ter bescherming tegen de kou, een helm met kijkgaten en slangaansluitingen voor het leveren van lucht van het oppervlak. De helm rustte op de schouders van de duiker, op zijn plaats gehouden door zijn eigen gewicht en vastgemaakt aan een heupgordel. Uitgeputte of overtollige lucht ontsnapte onder de rand van de helm en vormde geen probleem zolang de duiker rechtop stond. Als hij echter viel, kon de helm snel vollopen met water. In 1836 gaven de Deanes een duikershandleiding uit, misschien wel de eerste die ooit werd geproduceerd.
Siebe’s verbeterde duikpakken. De eer voor het ontwikkelen van het eerste praktische duikpak is gegeven aan Augustus Siebe. Siebe’s eerste bijdrage aan het duiken was een aanpassing van de Deane-outfit. Siebe verzegelde de helm aan het pak bij de kraag door een kort, waterdicht pak tot aan de taille te gebruiken en voegde een uitlaatklep toe aan het systeem (Figuur 1-5).
Dit apparaat, bekend als Siebe’s Improved Diving Dress, is de directe voorouder van de MK V standaard diepzeeduikjurk. Het apparaat is de directe voorouder van het MK V standaard diepzeeduikpak.
Berging van de HMS Royal George. In 1840 werden verschillende typen duikpakken gebruikt bij daadwerkelijke duikoperaties. Op dat moment was een eenheid van de Britse Royal Engineers bezig met het verwijderen van de resten van het gezonken oorlogsschip, de HMS Royal George. Het oorlogsschip raakte in de problemen op een belangrijke ankerplaats van de vloot net buiten Portsmouth, Engeland. Kolonel William Pasley, de verantwoordelijke officier, besloot dat zijn operatie een ideale gelegenheid was om de verschillende soorten apparatuur formeel te testen en te evalueren.
Hij was op zijn hoede voor het Deane-apparaat vanwege de mogelijkheid van helmoverstroming, en hij raadde formeel aan om de Siebe-kleding te gebruiken voor toekomstige operaties. Toen Pasley’s project was voltooid, merkte een officiële overheidshistoricus op dat “van de doorgewinterde duikers geen enkele man ontsnapte aan de herhaalde aanvallen van reuma en verkoudheid.” De duikers werkten 6 of 7 uur per dag, waarvan een groot deel op een diepte van 20 tot 23 meter.
Pasley en zijn mannen realiseerden zich niet wat de implicaties van de observatie waren. Wat reuma leek, was in plaats daarvan een symptoom van een veel ernstiger fysiologisch probleem dat binnen een paar jaar van groot belang zou worden voor het duikberoep.
Caissons. Terwijl een praktisch duikpak werd geperfectioneerd, werkten de uitvinders aan het verbeteren van de duikklok door de grootte ervan te vergroten en luchtpompen met een hoge capaciteit toe te voegen die voldoende druk konden leveren om water helemaal uit het binnenste van de klok te houden. De verbeterde pompen leidden al snel tot de bouw van kamers die groot genoeg waren om meerdere mannen in staat te stellen droog werk op de bodem te verrichten. Dit was met name voordelig voor projecten zoals het uitgraven van brugfunderingen of het bouwen van tunnelsecties waarbij lange werkperioden nodig waren.
Deze droge kamers stonden bekend als caissons, een Frans woord dat “grote dozen” betekent. Caissons werden ontworpen om vanaf het oppervlak gemakkelijk toegang te bieden. Door een luchtsluis te gebruiken, kon de druk binnenin gehandhaafd worden terwijl mannen of materialen in en uit konden. De caisson was een belangrijke stap in de technische technologie en het gebruik ervan groeide snel.
Per ongeluk kwam ik pas geleden een online verwijzing tegen naar het US Navy Diving Manual. Dit is als eerste een document waarin de Amerikaanse Marine beschrijft hoe zij met haar duikers omgaat en welke technieken zij daarbij gebruiken. Tegelijkertijd heeft de US Navy heel veel (medisch en proefondervindelijk) onderzoek gedaan naar hetgeen wij nu kennen als duiktabellen, keurings- en materiaalvoorschriften.
Ik vond dat alles wel heel interessant en omdat de vorige versie, versie 7, online beschikbaar is, ben ik deze gaan lezen en vertalen.
Met deze vertaling wil ik jullie in de wintermaanden wat leesvoer meegeven via deze Subb@abbels. Ik zal dan ook stukje bij beetje publiceren en het geheel op onze site laten groeien als geheel.
Opmerkingen bij de vertaling
Ik heb het document zo waarheidsgetrouw mogelijk vertaald, deels zelfstandig en deels met behulp van onlne tools daarbij. Dat maakt het niet meteen een officiële vertaling, dat ik ook niet mijn doel erbij. Het origineel is publiekelijk toegankelijk en ik zal er ook naar verwijzen.
Om de leesbaarheid te vergroten, gebruik ik geen nummering van de hoofdstukken en paragrafen en laat ook delen tekst achterwege die niet veel toevoegen aan de algemene tekst, of die juist veel te ver gaan voor een gemiddelde duiker. Ook bestaat het originele document uit tientallen waarschuwingen bij de gestelde teksten. Die laat ik voor wat het is, wij zijn tenslotte geen US Navy duikers. En wie dat wel wil worden: veel succes met het gebruik van de originele versie!
Vervolgens zal ik ook de Amerikaanse eenheden vertalen van feet naar meter en van psi naar bar. De handleiding verwijst voor dieteaanduidingen vaak naar het begrip ‘fsw’ hetgeen staat voor feet of salted water. De drukopbouw in zeewater is nl anders dan in zoetwater. Ook dat gegeven laat ik verder voor de specialisten, ik vermeld de diepte dan in meters.
Lucien.
Duikershandleiding
Deel 1 – Geschiedenis
DUIKEN MET OPPERVLAKTELUCHT
De oorsprong van duiken is stevig geworteld in de behoefte en wens van de mens om zich bezig te houden met maritieme handel, om bergings- en militaire operaties uit te voeren en om de grenzen van kennis te verleggen door middel van exploratie, onderzoek en ontwikkeling. Duiken als beroep kan meer dan 5000 jaar teruggevoerd worden. Vroege duikers beperkten hun inspanningen tot wateren die minder dan 30 meter diep waren, waar ze bergingswerkzaamheden uitvoerden en voedsel, sponzen, koraal en parelmoer verzamelden. Een Griekse historicus, Herodotus, schreef het verhaal op van een duiker genaamd Scyllis, die in de vijfde eeuw v.Chr. door de Perzische koning Xerxes werd ingehuurd om gezonken schatten te bergen.
Vanaf de vroegste tijden waren duikers actief in militaire operaties. Hun missies omvatten het doorsnijden van ankerkabels om vijandelijke schepen op drift te zetten, het boren of slaan van gaten in de bodem van schepen en het bouwen van havenverdediging thuis terwijl ze probeerden die van de vijand in het buitenland te vernietigen.
Alexander de Grote stuurde duikers naar beneden om obstakels te verwijderen in de haven van de stad Tyrus, in wat nu Libanon is, die hij in 332 v. Chr. had belegerd. Andere vroege duikers ontwikkelden een actieve bergingsindustrie die zich concentreerde rond de grote scheepvaarthavens van de oostelijke Middellandse Zee. In de eerste eeuw v.Chr. waren de operaties in een gebied zo goed georganiseerd dat er een betalingsschaal voor bergingswerk bij wet werd vastgesteld, waarin werd erkend dat de inspanning en het risico toenamen met de diepte. In 8 meter water konden de duikers een half aandeel van alle geborgen goederen claimen. In 4 meter water kregen ze een derde aandeel en in 1 meter slechts een tiende aandeel.
Ademhalingsbuizen. De meest voor de hand liggende en cruciale stap om de mogelijkheden van een duiker te vergroten, was het bieden van een luchttoevoer waarmee hij onder water kon blijven. Holle rietstengels of buizen die tot aan het oppervlak reikten, zorgden ervoor dat een duiker langere tijd onder water kon blijven, maar hij kon weinig nuttig werk verrichten. Ademhalingsbuizen werden gebruikt bij militaire operaties, waardoor een vijandelijke vesting onopgemerkt kon worden benaderd (Figuur 1-1).
Op het eerste gezicht leek het logisch dat een langere adembuis de enige vereiste was om het bereik van een duiker te vergroten. In feite gebruikten een aantal vroege ontwerpen leren kappen met lange flexibele buizen die aan het oppervlak werden ondersteund door drijvers. Er is echter geen bewijs dat een van deze apparaten daadwerkelijk is gebouwd of getest. Het resultaat kan heel goed zijn geweest dat de duiker verdronk. Op een diepte van 1 meter is het bijna onmogelijk om door een buis te ademen met alleen het natuurlijke ademhalingsvermogen van het lichaam, omdat het gewicht van het water een totale kracht van bijna 100 kg op de borst van de duiker uitoefent. Deze kracht neemt gestaag toe met de diepte en is een van de belangrijkste factoren bij het duiken. Voor succesvolle duikoperaties is het nodig dat de druk wordt overwonnen of geëlimineerd. Door de geschiedenis heen zijn er vindingrijke apparaten ontworpen om dit probleem te overwinnen, waarvan vele door enkele van de grootste geesten van die tijd. In het begin werd het probleem van de druk onder water niet volledig begrepen en waren de ontwerpen onpraktisch.
Ademhalingszakken. Een hele serie ontwerpen was gebaseerd op het idee van een ademhalingszak die door de duiker werd gedragen. Een Assyrische fries uit de negende eeuw v.Chr. toont wat duikers lijken te zijn die opgeblazen dierenhuiden als luchttanks gebruiken. Deze mannen waren echter waarschijnlijk zwemmers die huiden gebruikten om te drijven. Het zou onmogelijk zijn om onder te duiken met zo’n accessoire in hun handen (Figuur 1-2).
Een werkbaar duiksysteem is mogelijk kortstondig verschenen in de late Middeleeuwen. In 1240 verwees Roger Bacon naar “instrumenten waarmee mannen op zee- of rivierbeddingen kunnen lopen zonder gevaar voor zichzelf.”
Duikklokken. Tussen 1500 en 1800 werd de duikklok ontwikkeld, waardoor duikers uren in plaats van minuten onder water konden blijven. De duikklok is een klokvormig apparaat met de bodem open naar de zee. De eerste duikklokken waren grote, sterke kuipen die verzwaard waren om verticaal te zinken, waarbij ze genoeg lucht vasthielden om een duiker meerdere uren te laten ademen. Latere duikklokken werden aan een kabel aan de oppervlakte opgehangen. Ze hadden geen significante onderwatermanoeuvreerbaarheid die verder ging dan die van het verplaatsen van het ondersteuningsschip. De duiker kon in de klok blijven als hij direct boven zijn werk werd geplaatst, of kon voor korte periodes naar buiten gaan door zijn adem in te houden. De eerste verwijzing naar een daadwerkelijke praktische duikklok werd gedaan in 1531. Gedurende enkele honderden jaren daarna werden er regelmatig rudimentaire maar effectieve bellen gebruikt. In de jaren 1680 wijzigde een in Massachusetts geboren avonturier genaamd William Phipps de duikkloktechniek door zijn duikers te voorzien van lucht uit een reeks verzwaarde, omgekeerde emmers terwijl ze probeerden schatten ter waarde van $ 200.000 te bergen. In 1690 ontwikkelde de Engelse astronoom Edmund Halley een duikklok waarin de atmosfeer werd aangevuld door verzwaarde vaten lucht vanaf het oppervlak naar beneden te sturen (Figuur 1-3).
In een vroege demonstratie van zijn systeem bleven hij en vier metgezellen bijna 1½ uur op 20 meter in de rivier de Theems. Bijna 26 jaar later bracht Halley meer dan 4 uur door op 30 meter met behulp van een verbeterde versie van zijn klok.
Verschillende ziektekostenverzekeringen vergoeden jaarlijks een sportmedische keuring. Check dat bij jouw eigen verzekering!
Je kiest je eigen keuringsarts.
Een tip voor een gecertificeerde keuringsarts is Dr. Eric Van Eerde (www.loodive.nl).
Als je een duikvakantie overweegt, is het ook handig om vooraf een keuring te doen. Vaak wordt deze vereist bij buitenlandse duikscholen. De keuring mag dan niet ouder zijn dan één jaar, plan dit dus goed.
Heb je vragen hierover, neem dan even kontakt op met Lucien: 06-16677555 of
We hebben een reservering om op 8 juni as met max 24 duikers een complete duikdag te doen bij Scuba Academie in Vinkeveen.
We vertrekken ‘s ochtends naar Vinkeveen, waar we bij Scuba Academie onze spullen kunnen uitladen en daarna de auto’s gaan parkeren.
Bij de koffie is de eerste briefing en setje opbouwen.
We varen met de snelle aluminium sloepen van Scuba Academie naar één van de eilanden in de Vinkeveens plassen, de schipper kiest de beste lokatie uit voor het weer op die dag. We duiken dan meestal op eilanden die niet over land te beduiken zijn. Er is in de Vinkeveense plassen vaak veel vis te zien, waaronder snoeken en baarzen, maar ook volop rivierkreeftjes en kleiner gespuis.
Na de eerste duik is er lunch met broodjes en soep en kun je je fles laten vullen.
Dan ‘s middags nog een bootduik op een eiland en daarna douchen en inpakken, terwijl de barbecue aangestoken wordt.
We sluiten de dag af met een uitgebreide BBQ met salade- en sausbuffet, sausjes en vlees (of vleesvervangers).
Deze duikdag is goed te doen voor alle duikers vanaf 1*/ Open Water.
2 duiken, lunch en bbq € 73.50 (dit reken je meteen bij het opgeven af)
Drankjes €3,- a € 3,50
Perslucht vullingen:
10 liter € 4,-
12 liter € 4,50
15 liter € 5,-
De indeling van de dag is volgens dit schema:
8:45 – 9:00 uur, auto uitladen/ verplaatsen naar de andere parkeerplaats.
9:00 – 10:00 uur, koffie/ thee, opbouwen van de sets en het plaatsen daarvan op de boot, omkleden.
10:00 – 12:15 uur, 1e bootduik.
12:15 – 13:30 uur, lunch, vullen van de cilinders voor de 2e duik.
13:30 – 16:15 uur, 2e bootduik.
16:16 – 17:00 uur, afbouwen, opruimen materialen.
17:00 – 19:00 uur BBQ.
Je kunt je via de site aanmelden na het inloggen bij Activiteiten > Aanmelden activiteit.
Als lid kun je je eigen fles laten vullen via de Vul-o-foon: Je spreekt vóór het vullen het antwoordapparaat in en dan is er een vuller op de eerstvolgende vultijd aanwezig om jouw fles te vullen. De tijden zijn:
Dag:
Vultijd:
Bellen vóór:
Maandag
18:00-18:30
16:30
Donderdag
18:30-19:00
17:00
Zaterdag
08:30-09:00
21:00(vrijdag)
LET OP !!
Wij vullen niet op feestdagen ! Te denken is aan Hemelvaartsdag, kerstdagen, pinksteren, pasen nieuwjaarsdag en oudejaarsdag. Als je twijfelt, bel dan even met Remko Neihof (0637225491)!
Het telefoonnummer van de Vul-o-foon is: 0629334358
